Najčešće povrede lokomotornog aparata su kontuzije ili nagnječenja, a u predelu zglobova distorzije ili uganuća i luksacije ili iščašenja. Kada dođe do narušavanja integriteta kosti, reč je o frakturi ili prelomu. U najvećem broju slučajeva, ovakve povrede se zbrinjavaju imobilizacijom – stavljanjem gipsa. Vremenski razmak od postavljanja do skidanja imobilizacije, proporcionalan je stepenu povrede.
Kod preloma dugih kostiju, imobilišu se dva susjedna zgloba, da bi se obezbijedila potpuna nepokretnost prelomljene kosti, što je prvi i najvažniji uslov za njeno srastanje. Neposredno po postavljanju imobilizacije, subjektivne tegobe – odnosno bol se značajno redukuje, a potom i skroz prestaje.
Zašto je važno da se obavi kontrola već sutradan?
Obično se sljedećeg dana po postavljanju imobilizacije vrši kontrola “kako stoji gips”. Zapravo, posmatra se kakva je cirkulacija u povređenom ekstremitetu. Pri suviše “stegnutom gipsu”, ili na drugi način neadekvatno zbrinutom prelomu, nastupaju enormni otoci distalnih delova ekstremiteta (prstiju).
U tom slučaju, kao i ukoliko je težina preloma zahtevala „nameštanje“ pre stavljanja gipsa, vrši se rendgenska kontrola i preduzimaju druge potrebne radnje.
Vrijeme nošenja gipsa najviše zavisi od lokalizacije i težine preloma, a uticaj imaju i uzrast i opšte zdravstveno stanje povrijeđenog.
Koliko dugo treba nositi gips?
Vrijeme nošenja gipsa najviše zavisi od lokalizacije i težine preloma, a uticaj imaju i uzrast i opšte zdravstveno stanje povređenog.
Imobilizacija kod preloma je neophodna da bi se omogućilo srastanje kostiju. Vrijeme trajanja imobilizacije treba da bude optimalno, a to znači taman toliko da se stvori kalus – granulaciono tkivo (koje se razvija pri zaceljivanju rane) između krajeva slomljene kosti, ali ne i da dođe do kontrakture – ukočenja u susjednim zglobovima.
Zašto je važno započeti rehabilitaciju odmah nakon skidanja gipsa?
Po skidanju imobilizacije, preduzimaju se mjere čija će primjena dovesti do toga da se povređeni dio tijela vrati u funkciju. Pokret je osnova svake rehabilitacije, a on treba da bude progresivno doziran. Terapijsku mjeru pokreta, kao i drugih procedura – propisuje fizijatar, a u praksi sprovode terapeuti.
U najvećem broju slučajeva, po skidanju imobilizacije se primjenjuje rashlađivanje (kao alkoholni oblozi, ili na drugi način).
U imobilisanom dijelu je sporija razmena materija, pa se tu nakuplja fibrin (protein koji učestvuje u zgrušavanju krvi), koji može da se organizuje u vlakna, što kao rezultat ima ukočenje zgloba. To je veoma često izraženo u zglobu lakta. Dokazano je da se često dešavaju ukočenja nepovrijeđenog lakta ako se on imobiliše, tako da je potrebno sprovoditi terapiju čak i vremenski duže nego što je lakat „bio u gipsu”.
(yumama.com/Kidsinfo.ba)
Pročitajte još:
